Geleen had vorig seizoen het topijshockey op een haar na verloren. Geen faillissement, wel faillissement; geen bestuur meer, wel een bestuur, toch geen bestuur – de Eaters-fans hadden bange maanden doorgemaakt. En nu stopte Ruijters ook nog na dertien seizoenen – een unicum in de ijshockeysport – als hoofdsponsor van de Eaters;  tot overmaat van ramp bleken er technische problemen met de vriesinstallatie van de Geleense ijshal. Het zou een ontzettend moeilijk seizoen worden, dat was wel duidelijk. Na twee maanden had Noptra Eaters, zoals de ploeg nu heette, veertien keer verloren (waarvan tweemaal in OT) en slechts twee keer gewonnen. De bekerduels tegen Den Haag leverden nog twee nederlagen op. Niet meer dan vijf van de resterende twintig competitiewedstrijden werden gewonnen, de rest ging verloren. Er waren blessures, een uit de scharnieren geslagen deur van de Geleense spelersbank, geen arts in Dordrecht waardoor Eaters weigerde om verder te spelen… Geleen eindigde uiteindelijk op de voorlaatste plaats (vóór Eindhoven) met twaalf punten uit 36 wedstrijden, met het minste aantal treffers vóór (86) en de meeste tegen van allemaal (256). Het seizoen zou echter met een prijs eindigen: de Larry van Wieren Cup, waarvoor Eaters het opnam tegen Eindhoven, Groningen en Nijmegen (de laatste twee als koplopers uit de Eerste Divisie). Na twee overwinningen tegen Nijmegen (twee keer 10-3!) en verlies in Eindhoven werd coach Tenbult op non-actief gesteld. Met Wil Zwarthoed achter de bank won men de twee duels tegen Groningen. De laatste confrontatie tegen Eindhoven ontaardde in Glanerbrook in tumult op en naast het ijs nadat de referee en de back-up goalie van Kemphanen hun vader te hulp wilden schieten die op de tribune bij een vechtpartij was betrokken. Het duel werd gestaakt en de beelden van L1 gingen de hele wereld over. Eindhoven en Geleen speelden daarna een bizarre finale: na een 9-0 verlies in de Lichtstad, werd in de Waereldsjtad met 10-0 gewonnen in OT.