In de zomer van 2002 gonsde het van de geruchten. Coach Wolf mocht toch blijven en er werd gestart met het vastleggen van de nieuwe selectie. Opeens was er het bericht dat er toch een andere coach zou komen, waarschijnlijk onder druk van spelers en sponsoren. Het werd Wil Zwarthoed. Er werd ook weer een meer Oost-Europese importkoers gevaren. Daarnaast deed ook Chris Brant (die na het seizoen 93/94 naar Engeland was vertrokken) zijn belofte gestalte om zijn laatste seizoen vóór terugkeer naar Canada in Geleen te spelen. Net als vorig jaar leverden de oefenwedstrijden de nodige verwachtingen op, maar ook nu kwam Ruijters Eaters van een koude kermis thuis. In de eerste speelronde – de competitieopzet bleef nagenoeg ongewijzigd – eindigde Geleen op de laatste plaats, 21 punten achter Amsterdam dat de eerste bekerfinalist werd. Na drie nederlagen op rij in de tweede speelronde, greep het bestuur in: Brant werd op non-actief gesteld, Zwarthoed werd vervangen door de Let Gints Bikars (die al hoofdtrainer was bij de Geleense jeugdafdeling) en er werd een nieuwe import aangetrokken. Enkele weken later werd Brant weer in genade aangenomen, maar het hielp allemaal niets. Geleen eindigde wederom op de laatste plaats en Tilburg werd de tweede bekerfinalist. In de derde speelronde raakte Eaters van de regen in de drup met als dieptepunt de 3-12 thuisnederlaag (plus massale vechtpartij met The Chief in een hoofdrol) tegen Amsterdam. Na drie laatste plaatsen uit drie speelrondes en een aantal spelerswisselingen werd met een verrassend nieuwe coach – Manfred Wolf werd uit de hoge hoed getoverd! – begonnen aan de vierde speelronde. Herstel leek ingezet maar alle negatieve factoren bleken een plek in de playoffs uiteindelijk in de weg te staan. Een seizoen met heel weinig hoogtepunten was voorbij.