De prestaties van net vorige seizoen waren uiteindelijk boven verwachting geweest op alle vlakken en daarom was de presentatiegids voorafgaande aan dit seizoen doorspekt met de hoop op nog groter sportief succes, bestuurlijke uitbreiding en financiële stabiliteit. Het Geleense publiek moest aan maar liefst acht nieuwe gezichten wennen, net als aan het nieuwe Eaters-tenue waarin voor het eerst de kleur blauw overheerste. Het werd een turbulent seizoen. De shirtsponsor – een bedrijf dat levensverzekeringen verkocht – bleek niet zo’n betrouwbare partner waardoor toegezegde sponsorgelden achterbleven. Coach Cliff Stewart werd na nog geen maand aan de kant gezet voor assistent coach/teammanager Wil Zwarthoed. Buitenlanders vertrokken, de nieuwe goalies bleken onder de maat, er werd een beroep gedaan op oudgedienden. Zelfs Mister Eater Marcel Houben zocht enkele weken zijn ijshockeyheil in het buitenland. Sportief gezien werd het een middelmatig seizoen. In de bekercompetitie (uitgebreid met Utrecht, Deurne en Dordrecht, zodat hier acht ploegen aan deelnamen) werden slechts vijf van de veertien wedstrijden gewonnen. Datak Eaters, zoals de ploeg heette, eindigde op een anonieme vijfde plaats. Nijmegen eindigde bovenaan maar verloor de bekerfinale niettemin tegen Tilburg. In de strijd om het kampioenschap eindigde Heerenveen bovenaan en wist Geleen zich na zes overwinningen als vierde ternauwernood voor de play-offs tussenronde te plaatsen. Hier bleef Eaters na zes duels vierde en werd aan nummer 1 Nijmegen gekoppeld. Waar Tilburg in de halve finale alle zeven wedstrijden nodig had om Heerenveen te verslaan, voltooiden de Gelderlanders een clean sweepen sloot Datak Eaters het seizoen dus af met vier nederlagen op rij.