Meetpoint Eaters ging Europa in omdat Utrecht financieel geen zin had in een buitenlands avontuur. En zo zag Geleen zich 9 en 10 oktober in het Oostenrijkse Villach in topduels geconfronteerd met het thuisteam (5-1 verlies) en het Russische Dynamo Minsk (sensationele 2-1 winst). In de bekercompetitie plaatste de ploeg van coach Cliff Stewart zich begin november ten koste van Eindhoven (29-0 in twee wedstrijden) voor de bekerfinale tegen Rotterdam. Twee weken later ontspoorde de succesvolle B-train toen Troy Binnie verrassend zijn vertrek aankondigde. Nog geen week later werd Rick Boh het slachtoffer van een aanslag toen hij een stick van een Nijmeegse speler in het gezicht kreeg en een drievoudige kaakfractuur opliep. In en tegen Villach was Brian Bruininks al uitgevallen (gebroken enkel) en dus kreeg Geleen van de NIJB toestemming om dit personele verlies tussentijds op te vangen met nieuwe imports. Zo kwam onder andere ex-NHL-er Joe Charbonneau in Nederland terecht. Geleen ging 6 januari als favoriet de bekerfinale in en dit keer maakte het die rol waar. Met 1500 uitzinnige Eaters-fans op de tribune en nog steeds zonder Rick Boh werd het 5-2. Maar dit zou pas de opmaat worden voor de titel, wist men. Het liep echter toch anders. Een maand na de bekerwinst werd Cliff Stewart ineens op straat gezet en met nog twee duels in de play-offs voor de boeg volgde Doug Kacharvich hem op. Meetpoint Eaters eindigde als koploper en trof Tilburg in de halve finale. In de best-of-seven serie werd het 4-1. In de andere serie rekende Nijmegen met dezelfde cijfers af met Rotterdam. Tot de dag van vandaag wordt de finaleserie die volgde door de Gelderlanders gekoesterd als hun mooiste kampioenschap ooit, want de torenhoge favoriet Geleen werd geklopt. Vraag niet hoe, maar het werd 4-2.