In de loop van het vorige seizoen had het Geleense kabelbedrijf Intercai zich al bereid verklaard als shirtsponsor op te treden en onder deze naam nam Geleen nu officieel deel aan de ijshockeycompetitie. Mike Daski werd vervangen door de Zweed Tore Pettersson. Een groot aantal spelers verliet de selectie en zo werden weer negen nieuwe gezichten verwelkomd in de Waereldsjtad. De verwachtingen waren (wederom) hooggespannen en de roep om eindelijk eens kampioen te worden was luider dan ooit. In de bekercompetitie werd gespeeld tegen Den Bosch, Tilburg, Nijmegen, Heerenveen, Groningen, Utrecht en Rotterdam. Laatstgenoemde was ook nu weer beresterk en eindigde na 28 wedstrijden bovenaan, vóór Nijmegen (op 13 punten) en Geleen (op 1 punt). De trend van het afgelopen seizoen om tijdens de transferperiode in december (een aantal van) de imports te vervangen, werd ook nu doorgezet en bracht halverwege het seizoen onder andere de Canadese Mohawk-indiaan Chris Brant naar Geleen. Maar ook hij kon niet verhinderen dat Intercai Eaters de finalereeks uiteindelijk niet haalde. In de strijd om de play-offs werd na 10 wedstrijden weliswaar een tweede plaats en daarmee thuisvoordeel in de halve finale behaald, maar Nijmegen maakte korte metten met de Limburgse titelaspiraties: in Geleen werd het 1-4 en in Nijmegen zelfs 8-2. Rotterdam wist de titel te prolongeren.