Smoke Eaters verscheen met het logo van de Nederlandse Hartstichting op de borst en werkte, doordat de verbouwing van de ijshal nog niet klaar was, de eerste thuiswedstrijden af in Aken. Er stond ook een nieuwe trainer/coach voor de groep: de door de wol geverfde Canadees Mike Daski. Maar liefst acht nieuwe gezichten verschenen in Geleense shirts en met een gemiddelde spelersleeftijd van 22,5 jaar stond alles in het teken van opbouw. In de bekercompetitie bleek dat vijf teams (Heerenveen, Nijmegen, Rotterdam, Geleen en Tilburg – tevens de eindstand) van de acht (Amsterdam, Eindhoven en Assen completeerden het achttal) bijzonder aan elkaar gewaagd waren. Geleen eindigde na 28 wedstrijden op een vierde plek, 4 punten achter de bekerwinnaar en 2 punten achter de nummer twee, maar met evenveel punten als de rest van de Top 5. De eerste zes ploegen plaatsten zich voor de play-offs die uit 10 wedstrijden bestond en ook daarin lagen de bovenste vijf dicht bij elkaar. Geleen eindigde na 5 overwinningen, 4 nederlagen en één gelijkspel als derde en werd daardoor gekoppeld aan Heerenveen in de halve finale om het kampioenschap. Nijmegen trof Tilburg in de andere best-of-five-serie. Smoke Eaters verloor de eerste (uit)wedstrijd nipt (3-2) en versloeg de Flyers in eigen huis ook met een minimale marge (4-3). In het Friese Haagje was de nederlaag duidelijk: 6-1, dus moest het vierde duel in Geleen gewonnen worden. Het werd een gedenkwaardig treffen waarin de Friezen op Houdini-achtige wijze in overtime hun seizoen wisten te verlengen om vervolgens in de finale te verliezen van Nijmegen.