Wie dacht dat Geleen lering zou trekken uit de pijnlijke terugkeer op het hoogste Nederlandse ijshockeyplan, zag tot zijn verbazing dat men niet besloot om een divisie lager uit te komen. De hoop van alles en iedereen die Smoke Eaters een warm hart toedroeg – namelijk dat het dit seizoen anders zou gaan – bleek een ijdele. Er kon nu weliswaar wel worden ingeschreven voor de CLL-competitie, maar sportieve vreugde leverde dit niet op. Geleen nam het op tegen Amsterdam, Heerenveen, Tilburg, Nijmegen, Groningen, Den Bosch, Assen en Utrecht. De statistieken spreken voor zich: zestien duels, vijftien nederlagen en één schamel gelijkspel tegen Den Bosch: 7-7. 43 Doelpunten vóór en een recordaantal van 205 treffers tegen. Aan het brein van de NIJB was de opzet ontsproten om de wedstrijden van de Coupe (die Amsterdam overigens won) ook mee te nemen in de strijd om het landskampioenschap. Dat zorgde er uiteindelijk voor dat de Geleense ijshockeyers en hun fans, bestuur, vrijwilligers en sympathisanten helemaal murw werden geslagen. In de resterende zestien competitieduels verloor Smoke Eaters evenveel keer. Er werden tien doelpunten minder gescoord dan in de eerste zestien wedstrijden en tien tegentreffers meer toegestaan. Het meest trieste seizoen in de geschiedenis van Limburgs ijshockeytrots (met als dieptepunt het 29-0 verlies in Amsterdam op 9 januari 1981) kon niet snel genoeg eindigen. Maar de gifbeker moest helemaal leeg in de nacompetitie. Terwijl Heerenveen de titel won in de play-offs, speelde Geleen nog tweemaal drie wedstrijden tegen Utrecht, Den Bosch en Groningen. Dat leverde één puntje op (4-4 tegen Utrecht), 26 zelf gescoorde goals en 76 tegentreffers.