Het Geleense ijshockey was niet op sterven na dood, maar eigenlijk gewoon dood en begraven. Leden van het Jeugdbestuur staken de koppen bij elkaar en samen met jeugdleiders en -trainers besloten zij voor de enige logische oplossing: een vrijwillige degradatie naar de Tweede Divisie, waar het avontuur in 1968 was begonnen. Daartoe werd een nieuwe stichting opgericht – de Stichting IJshockey Zuid-Limburg en met minimale middelen bleef het doel voor de jeugdleden om ooit in het eerste te kunnen spelen, een reële mogelijkheid. Smaakmaker Mirek Vosatko vertrok naar Duitsland en onder leiding van Jiri Anton werd met uitsluitend spelers uit de eigen opleiding een nieuw begin gemaakt. In de Divisie Zuid van de Tweede Divisie trof Eaters in een dubbele thuis/uit-competitie Tilburg 2 en Eindhoven, alsmede op de Belgische clubs uit Heist op den Berg, Deurne (Antwerpen) en Brussel. De ploeg kwam goed uit de startblokken met drie overwinningen op rij. Daarna volgden echter evenveel nederlagen. Uiteindelijk wist men 12 van de 20 wedstrijden te winnen, was er zeven keer verlies en werd er één keer gelijkgespeeld. Goed voor een tweede plaats achter Eindhoven. Geleen had meer doelpunten gescoord dan Kemphanen maar had ook twee keer zoveel tegendoelpunten moeten incasseren als de kampioen.