De eigen financiële noodkreet weerhield het clubbestuur er niet van het budget op te schroeven. Was het afgelopen seizoen de begroting van enkele tienduizenden guldens van het eerste jaar al fors verhoogd naar fl.120.000, nu deed men er met een extra fl. 47.500 nog een serieuze schep bovenop in de drang naar een hoofdprijs. Met name de komst van speler/trainer/coach Richard Blanche zou dit succes vorm moeten gaan geven. Hij was twee jaar captain van winnaar Denver in de prestigieuze Noord-Amerikaanse NCAA college-competitie en ‘de beste speler die in West Europa zou gaan spelen’ volgens tv-commentator en ijshockeykenner Frans Henrichs. Hij was het die Blanche in contact had gebracht met Geleen. The Smoke Eaters speelden niet alleen in de nationale competitie en in de Cup International(CL) maar ook om de Coupe Brabant. Ze kruisten de sticks met Rotterdam, Tilburg, Den Haag en Den Bosch. Om de CI kwamen Baden-Baden, Lahr en Grenoble voor Rotterdam in de plaats. De strijd om de Coupe Brabant ging tussen Tilburg, Den Bosch, Geleen en Den Haag. Den Bosch won deze competitie vóór Tilburg en Geleen, terwijl Tilburg de Cup International op zijn naam schreef vóór Geleen. De strijd om de landstitel werd een nek-aan-nekrace tussen Eaters en Trappers. De Brabanders wisten dat hun het kampioenschap niet kon ontgaan. In Geleen was niet iedereen zich ervan bewust dat ze eigenlijk buiten mededinging meespeelden. Het doemscenario kwam uit. Na een knappe 3-5 uitwinst in de Pellikaanhal, werd het aan de Kummenaedestraat voor 4.000 (!) toeschouwers 3-4. Hierdoor eindigden beide ploegen op 14 punten uit 8 wedstrijden met een beter doelgemiddelde voor de Eaters: +61 tegen Tilburg +42. Geleen eindigde daardoor feitelijk op de eerste plaats maar de titel ging toch naar Trappers. Waren het verouderde statuten of wist Jean Savelkoul wel beter?