Coach Dreberg had het einde van het vorige seizoen niet gehaald. Assistent coach Jacq Geurts had na de eerste twee duels in 2016 het stokje van de Zweed overgenomen. Omdat Heerenveen zowel de beker als het kampioenschap had gewonnen, begon Laco Eaters Limburg met de strijd om de Ron Berteling Schaal aan het nieuwe seizoen. In Glanerbrook verraste de thuisploeg vriend maar vooral vijand door de Flyers in een wervelend en spannend duel met 4-3 te kloppen. Het seizoen kende een ongewijzigde opzet. Het enige verschil was dat los van een afzonderlijke Nederlandse en een Belgische bekerstrijd, er nu meer teams om de NIJB-beker uitkwamen (het aantal deelnemende clubs ging van vijf naar negen), waardoor er nu in twee poules gespeeld werd. Laco Eaters Limburg werd in Poule A ingedeeld samen met Tilburg, Nijmegen en Den Bosch. Na welgeteld één puntverlies eindigde het team op de eerste plaats en werd de nummer twee uit Poule B, Zoetermeer, de tegenstander in de halve finale. Middels twee overwinningen (9-4 en 5-6) werd de bekerfinale bereikt. Daarin was Heerenveen (dat Tilburg had uitgeschakeld) wederom de opponent maar was de strijd nog ongelijker dan een jaar eerder (8-1). In de BeNeLeague nam Eaters het in Poule B negentien wedstrijden lang op tegen Heerenveen, Den Haag, Luik, Leuven, Groningen en Den Bosch. Dit was ook de eindstand met Eaters na elf overwinningen (waarvan drie in OT) en acht nederlagen op een vierde plaats. Daardoor werd Herentals – de sterke koploper uit Poule A de tegenstander in de kwartfinale van de play-offs. Het werd een kansloze missie: na een 5-0 nederlaag in de uitwedstrijd, werd ook op eigen ijs verloren (1-5). Geveld door ziekte had Jacq Geurts zijn plek de laatste maanden achter de bank moeten afstaan aan assistent-coach Marcel Houben en goalietrainer Hans Baggen.

Geleen bleek te klein; het werd Limburg Eaters. De financiën bleken een groot probleem en stonden deelname op het hoogste plan in de weg. Bestuurlijk was het ook niet bepaald zorgeloos. Via belrondes benaderden spelers zelf potentiële sponsoren omdat het bedrijfsleven geen vertrouwen in het clubbestuur had. LACO zorgde uiteindelijk voor wat lucht door shirtsponsoring toe te zeggen en onder de naam Laco Eaters Limburg ging de ploeg van Wil Zwarthoed van start. Ook tijdens het seizoen waren de bijna-doodervaringen voor de club niet van de lucht. Op enig moment maakte zelfs de voorzitter via sociale media bekend terug te treden en de club uit de competitie terug te trekken. Het bleek een persoonlijke actie want uiteindelijk kon men het seizoen toch afmaken. Sportief gezien begon het seizoen met vier gewonnen oefenwedstrijden. Van de acht bekerduels die volgden, werden er vier verloren en vier gewonnen, goed voor een halve finaleplaats tegen Heerenveen. Na een 2-5 thuisnederlaag, moest men ook in Thialf buigen voor de Friezen (5-1). De titelstrijd van de Eredivisie werd gespeeld in drie periodes. In de eerste serie van acht duels wist Eaters slechts eenmaal te winnen en eindigde men als vijfde op de laatste plaats. In de tweede serie waren er twee overwinningen en liet Eaters Eindhoven achter zich. In de derde serie waren er drie winstpartijen en een OT-win; goed voor een derde plaats. Overallwaren de resultaten in die 24 confrontaties goed voor een vierde plaats en plaatste de ploeg zich met de hakken over de sloot ten koste van Eindhoven voor de play-offs. Daar was wederom Heerenveen de tegenstander in de halve finale en ook nu bleken de Flyers een maat te groot. In de best-of-sevenserie wist Eaters geen vuist te maken en met een clean sweep(10-1, 2-5, 6-2 en 2-3) ging Heerenveen door naar de finale om daar (net als in de bekerfinale) van Tilburg te verliezen.

Kampioen worden kost geld. Het ene jaar word je kampioen en het volgende zit je in de problemen. Het overkwam onder andere Utrecht in begin jaren ’90, Nijmegen een paar jaar later en nu ook Ruijters Eaters. Met Danny Cuomo als nieuwe coach en Marcel Houben als zijn assistent, werd het seizoen gestart met de Ron Berteling Schaal die met nog 2 seconden te spelen in de OT naar bekerwinnaar Den Haag ging (2-3). In het voorlaatste weekend van oktober vertrok Ruijters Eaters in financieel zwaar weer naar het Zuid-Duitse Landshut om als landskampioen aan de Europese verplichtingen te voldoen. Na een onthutsende 11-1 nederlaag tegen Belfast, werd het Roemeense Csikszereda met 3-2 geklopt. In het laatste treffen moest Eaters tegen de gastheer buigen (4-2). De Nederlandse bekercompetitie kende een make-overen werd in combinatie met teams uit de Eerste Divisie gespeeld. Zo kwam het dat Geleen in de derde ronde (kwartfinale) aan Heerenveen gekoppeld werd. Na een 3-2 verlies in Thialf kwam Eaters thuis sterk terug en stuurde de Friezen met een 4-0 nederlaag naar huis. In de halve finale wachtte Eindhoven, maar tussendoor werden er ook nog duels om het kampioenschap gespeeld. Op 25 november – Geleen verloor die dag de zesde van de twaalf competitiewedstrijden – stond Cuomo voor de laatste keer achter de bank bij een 0-4 nederlaag tegen Tilburg. Een week later stond Andy Tenbult (die de Geleense jeugdafdeling trainde) er in zijn plaats. Onder zijn leiding werden de bekerwedstrijden tegen Eindhoven afgewerkt. Het schokeffect werkte echter niet. Na een uitnederlaag (5-2) werd er thuis weliswaar gewonnen (4-2) maar kwam het team dus een doelpuntje tekort voor de finale, waarin Den Haag Eindhoven versloeg. Geleen eindigde in de competitie uiteindelijk op een vierde plaats, wat recht gaf op een plek in de play offs. Daarin stuitte men in de halve finale op Den Haag dat met drie overwinningen (11-0, 5-8 en 7-2) resoluut een einde maakte aan het Geleense seizoen.

Jamie Dumont had de ondankbare taak om Mike Pellegrims op te volgen. Een heel arsenaal dragende imports vertrok, maar teammanager Notten zorgde voor goede vervangers. Het seizoen begon meteen met een ‘finale’: als bekerwinnaar speelde Ruijters Eaters tegen landskampioen Nijmegen om de Ron Berteling-schaal. Die ging in Glanerbrook naar Nijmegen (5-8). Nadat vier van de eerste zes wedstrijden in de bekercompetitie verloren gingen, werd de coach ontslagen en vervangen door Chris Eimers. Het zorgde voor drie hoopvolle zeges, maar die werden gevolgd door drie even ontluisterende nederlagen. De play-offs in de bekerstrijd werden daardoor op een haar na gemist. Er volgde een periode van onrust, zowel sportief als organisatorisch. Spelers werden vervangen of vertrokken, de teammanager nam afscheid. Wedstrijden tegen topploegen werden gewonnen; rode lantaarndragers bleken onneembare hordes. Het gehavende team wist zich wel voor de kwartfinale van de play-offs te plaatsen en trof daarin Heerenveen. Geleen stuntte door de Friezen in Thialf naar een 0-3 nederlaag te spelen. Ook de tweede wedstrijd, op Geleens ijs, ging naar de Eaters, die daarmee verrassend de halve finale wisten te bereiken. Daar wachtte het ijzersterke Den Haag, dat de Limburgers eenvoudig na drie overwinningen (8-0, 1-8, 4-1) aan de kant zette en uiteindelijk landskampioen werd.

Na de eerste trainingen en vier gewonnen oefenwedstrijden, waren de verwachtingen weer eens hooggespannen. De bekercompetitie werd echter een kleine ramp en Geleen bleef in het eerste weekend puntloos met een pijnlijke 2-5 thuisnederlaag tegen Groningen als eerste dieptepunt van het seizoen. Opvallend was dat de ploeg van Uli Egen het tegen topploegen als Den Haag, Tilburg en Nijmegen relatief goed deed, terwijl men het met de mindere broeders als Groningen, het dood gewaande Heerenveen en met name Eindhoven moeilijk had. Er werden spelers vervangen en de haperende doelpuntenproductie schreeuwde om een goaltjesdief. Eaters nam uiteindelijk een vijfde plaats in en miste daardoor de halve finale. In de strijd om het kampioenschap begon Ruijters Eaters met een goede reeks waarin ook weer het net wat vaker werd gevonden. Geleen eindigde achter Tilburg en Den Haag op de derde plaats en stuitte in de eerste ronde van de play-offs op Groningen. De Noorderlingen werden met tweemaal 5-2 geklopt en Den Haag werd de tegenstander in de tweede ronde. Door problemen met de beschikbaarheid van ijsuren in de Uithof, stemde Geleen in met twee uitwedstrijden achter elkaar. Daarin bleken de Limburgers zoveel energie verspeeld te hebben (4-1 en 4-2) dat de derde wedstrijd in de serie in Glanerbrook de laatste van het seizoen bleek te zijn, dat Eaters op even pijnlijke wijze afsloot als het begonnen was (1-6).

Na drie seizoenen mocht Tenbult de scepter overdragen aan de Canadees Dave Hyrsky. Een aantal spelers bleef, maar het gros werd vervangen. Aan de Kummenaedestraat werd zelfs de eerste Eaters-Zweed verwelkomd. Eaters kende een trage start. In plaats van de Coupe der Lage Landen met Belgische teams, werd in twee poules met teams uit de eerste divisie om de Challenge Cup gespeeld met de poule-winnaars als finalisten. Geleen eindigde na de 10 duels op de derde plaats in Poule B achter Tilburg en Nijmegen. De daarop volgende bekercompetitie kende dezelfde eindstand, waardoor Nijmegen de tegenstander in de halve finale werd. Geleen verloor thuis in overtimemaar verraste vriend en vijand door in Nijmegen een 2-5 overwinning te behalen. Het was het eerste echte succes en de ploeg raakte op stoom, zodat het team als favoriet de bekerfinale tegen Amsterdam inging. Die ging jammerlijk verloren in de verlenging (2-3), waarbij de teleurgestelde Geleense coach nog een match penaltykreeg. Maar de ploeg was ontketend en met topscorer Brian McGarry in topvorm, eindigde Geleen op de eerste plaats. Hoe goed het team ook was en hoe gunstig de voortekenen ook waren, sport bleek ook nu weer onvoorspelbaar. En zo gebeurde het dat de titelkandidaat bij uitstek de best-of-five halve finale-serie tegen – uitgerekend weer – Heerenveen, ondanks thuisvoordeel, verrassend kansloos verloor (0-3).

De coaches bleven, het team kreeg een revisiebeurt. Nieuwe imports, nieuwe Nederlands-Canadezen (onder wie een speler afkomstig van de naamgever Trail Smoke Eaters), nieuw vers Geleens bloed. Met Nijmegen en Den Haag terug op het hoogste plan, werd er met nog vier Belgische ploegen (Heist op den Berg, Turnhout, Leuven en Deurne) gestreden om de Coupe der Lage Landen. Amsterdam eindigde na 18 wedstrijden op de eerste en Ruijters Eaters op een verdienstelijke derde plaats. In de bekercompetitie die daarop volgde, slaagde Geleen er niet in bij de eerste vier te eindigen en liep het team de halve finale mis. De playoffs om het kampioenschap werden wel bereikt en daarin was Heerenveen de tegenstander in de best-of-five serie. Na een mooie thuisoverwinning (6-2) bleek de koek echter op en sloot de ploeg het seizoen af met drie nederlagen op rij.

In de zomer van 2002 gonsde het van de geruchten. Coach Wolf mocht toch blijven en er werd gestart met het vastleggen van de nieuwe selectie. Opeens was er het bericht dat er toch een andere coach zou komen, waarschijnlijk onder druk van spelers en sponsoren. Het werd Wil Zwarthoed. Er werd ook weer een meer Oost-Europese importkoers gevaren. Daarnaast deed ook Chris Brant (die na het seizoen 93/94 naar Engeland was vertrokken) zijn belofte gestalte om zijn laatste seizoen vóór terugkeer naar Canada in Geleen te spelen. Net als vorig jaar leverden de oefenwedstrijden de nodige verwachtingen op, maar ook nu kwam Ruijters Eaters van een koude kermis thuis. In de eerste speelronde – de competitieopzet bleef nagenoeg ongewijzigd – eindigde Geleen op de laatste plaats, 21 punten achter Amsterdam dat de eerste bekerfinalist werd. Na drie nederlagen op rij in de tweede speelronde, greep het bestuur in: Brant werd op non-actief gesteld, Zwarthoed werd vervangen door de Let Gints Bikars (die al hoofdtrainer was bij de Geleense jeugdafdeling) en er werd een nieuwe import aangetrokken. Enkele weken later werd Brant weer in genade aangenomen, maar het hielp allemaal niets. Geleen eindigde wederom op de laatste plaats en Tilburg werd de tweede bekerfinalist. In de derde speelronde raakte Eaters van de regen in de drup met als dieptepunt de 3-12 thuisnederlaag (plus massale vechtpartij met The Chief in een hoofdrol) tegen Amsterdam. Na drie laatste plaatsen uit drie speelrondes en een aantal spelerswisselingen werd met een verrassend nieuwe coach – Manfred Wolf werd uit de hoge hoed getoverd! – begonnen aan de vierde speelronde. Herstel leek ingezet maar alle negatieve factoren bleken een plek in de playoffs uiteindelijk in de weg te staan. Een seizoen met heel weinig hoogtepunten was voorbij.

Het ingeslagen importbeleid was in de tweede helft van vorige seizoen al voortgezet met de vervanging van de enige Canadees door Marian Uharcek. Deze Slowaakse crack zou zich ontpoppen tot een topscorer op de Nederlandse ijsbanen. Zijn scorings-instinct kwam optimaal tot zijn recht bij de afschaffing van de twee-lijnen pass, waardoor aanvallers niet meer bij de middellijn hoefden te blijven hangen om onsidete blijven. Ze waren helemaal aan de blauwe lijn veel moeilijker te verdedigen. Met de Belgische bondscoach Jos Lejeune als coach ging men op trainingskamp naar Tsjechië. Het werd niet alleen een gezellige trip, maar ook een waarvan werd teruggekeerd met nog meer Oost-Europese versterking. Dat resulteerde in een ijzersterke bekercompetitie waarin Geleen de enige ploeg was die Tilburg kon bijbenen. Na tien wedstrijden bleven de Brabanders 1 puntje voor en plaatsten beide ploegen zich voor de bekerfinale die twee maanden later zou plaatsvinden. Ondertussen werd in de kampioensstrijd duidelijk dat de ploeg weliswaar aan kracht en ervaring had gewonnen, maar dat de selectie (te) krap was. In de tussentijd was het tijd voor de bekerfinale en hierin kreeg Geleen een lesje in doeltreffendheid en won Tilburg dankzij een geflatteerde 6-0 overwinning de beker. Geplaagd door blessures raakte Ruijters Eaters steeds verder achterop maar wist zich uiteindelijk toch nog op een tweede plek te plaatsen voor de playoffs. Hierin bleek Nijmegen echter te sterk; Tilburg was dit seizoen ongenaakbaar en won dan ook uiteindelijk de titel.

Met de introductie van de overtime, kende ook in de Eerste Divisie elke wedstrijd nu een winnaar. In de Coupe de Lage Landen-competitie bereikte Geleen onder de naam CEMA Eaters wederom een plaats in de finale tegen de nummer 1 van de Belgische poule. De eerste wedstrijd, uit op de open ijsbaan van Herentals, werd in de tweede periode bij een 2-2 tussenstand gestaakt na een keiharde bodycheck van de Tsjechische HYC-verdediger Jara Sipek op het Geleense jeugdige aanvalstalent Lambert Keulen. Op Geleens ijs won Eaters op basis van een betere slotperiode met 7-6 en dus wederom de Coupe. Langzaam werd de roep om terugkeer naar de hoogste divisie steeds luider. In de kampioensstrijd werden 18 duels gespeeld, waarvan Geleen er 15 wist te winnen, waarvan 2 in OT. De nummers 1 en 2 (Geleen en Den Bosch) plaatsten zich daarmee voor de kampioenschapsfinale maar eerst konden beide ploegen eens proeven aan het niveau van de hoogste divisie (de Superliga) in zes wedstrijden om de Hans Teengs Gerritsen bokaal. Hierin namen zij het op tegen de laatste twee teams van de Superliga (Den Haag en Deurne). Geleen wist 3 van deze duels te winnen en moest in de halve playoffs-finale zijn meerdere herkennen in Deurne dat in twee van de drie wedstrijden de bovenliggende partij was en uiteindelijk ook de HTG-beker won van Den Haag. Eaters kon zich opmaken voor de titelstrijd: na een benauwde 2-1 thuisoverwinning in het eerste duel van de best-of-five serie, werd in de Brabantse hoofdstad een overtuigende 0-6 zege behaald. Met de champagne al koud in Glanerbrook, stelde Red Eagles het kampioensfeest nog een weekje uit (3-5). CEMA Eaters wist op 20 maart na een 2-6 winst in de nieuwe ijshal van Den Bosch de titel in de Eerste Divisie te prolongeren. De Superliga lonkte.

De prestaties van net vorige seizoen waren uiteindelijk boven verwachting geweest op alle vlakken en daarom was de presentatiegids voorafgaande aan dit seizoen doorspekt met de hoop op nog groter sportief succes, bestuurlijke uitbreiding en financiële stabiliteit. Het Geleense publiek moest aan maar liefst acht nieuwe gezichten wennen, net als aan het nieuwe Eaters-tenue waarin voor het eerst de kleur blauw overheerste. Het werd een turbulent seizoen. De shirtsponsor – een bedrijf dat levensverzekeringen verkocht – bleek niet zo’n betrouwbare partner waardoor toegezegde sponsorgelden achterbleven. Coach Cliff Stewart werd na nog geen maand aan de kant gezet voor assistent coach/teammanager Wil Zwarthoed. Buitenlanders vertrokken, de nieuwe goalies bleken onder de maat, er werd een beroep gedaan op oudgedienden. Zelfs Mister Eater Marcel Houben zocht enkele weken zijn ijshockeyheil in het buitenland. Sportief gezien werd het een middelmatig seizoen. In de bekercompetitie (uitgebreid met Utrecht, Deurne en Dordrecht, zodat hier acht ploegen aan deelnamen) werden slechts vijf van de veertien wedstrijden gewonnen. Datak Eaters, zoals de ploeg heette, eindigde op een anonieme vijfde plaats. Nijmegen eindigde bovenaan maar verloor de bekerfinale niettemin tegen Tilburg. In de strijd om het kampioenschap eindigde Heerenveen bovenaan en wist Geleen zich na zes overwinningen als vierde ternauwernood voor de play-offs tussenronde te plaatsen. Hier bleef Eaters na zes duels vierde en werd aan nummer 1 Nijmegen gekoppeld. Waar Tilburg in de halve finale alle zeven wedstrijden nodig had om Heerenveen te verslaan, voltooiden de Gelderlanders een clean sweepen sloot Datak Eaters het seizoen dus af met vier nederlagen op rij.

De succesvolle Meetpoint Eaters-jaren hadden niet het gehoopte kampioenschap opgeleverd en hadden veel geëist van de veerkracht van iedereen met een Eaters-hart. De ambities waren echter onveranderd en na het vertrek van dragende spelers naar het buitenland, werden spelers van verschillende Nederlandse teams alsmede verse imports en Nederlands-Canadezen naar Geleen gehaald. Er verscheen een onherkenbaar team aan de start onder leiding van de nieuwe coach Steve Gatzos. Op papier nagenoeg onverslaanbaar, was de club zelfs hofleverancier van Oranje. De nieuwe naam – Hatulek Heaters – en het bijbehorende vreemdelingenlegioen vielen echter niet goed bij het Geleense publiek, dat massaal wegbleef. De ploeg bleek bovendien niet bepaald een eenheid. Een flinke gemeentelijke subsidiekorting betekende een volgende fikse aderlating en de eerste broodspelers vertrokken. In de bekercompetitie bleef men wel na acht wedstrijden ongeslagen en werd de bekerfinale tegen Tilburg bereikt. In de zes weken daartussen veranderde het team compleet van samenstelling en op 25 januari waren het vooral de Brabantse nachten die lang duurden na een 1-8 bekerafgang in Eindhoven. In de strijd om het kampioenschap eindigde Geleen nog op een tweede plaats achter Tilburg, dat in de loop van het seizoen een opwaartse ontwikkeling had doorgemaakt. Nijmegen werd de tegenstander in de halve finale van de play-offs. Deze best-of-five serie werd op thuisijs begonnen met een 0-3 verlies maar daarna werd er drie keer op rij gewonnen voor een plek in de finale tegen Trappers. De ongelijke strijd leverde niet alleen drie achtereenvolgende verliespartijen op maar ook de grootste nederlaag in de play-offs (14-2 in de kampioenswedstrijd in Tilburg) sinds 1984.

Meetpoint Eaters ging Europa in omdat Utrecht financieel geen zin had in een buitenlands avontuur. En zo zag Geleen zich 9 en 10 oktober in het Oostenrijkse Villach in topduels geconfronteerd met het thuisteam (5-1 verlies) en het Russische Dynamo Minsk (sensationele 2-1 winst). In de bekercompetitie plaatste de ploeg van coach Cliff Stewart zich begin november ten koste van Eindhoven (29-0 in twee wedstrijden) voor de bekerfinale tegen Rotterdam. Twee weken later ontspoorde de succesvolle B-train toen Troy Binnie verrassend zijn vertrek aankondigde. Nog geen week later werd Rick Boh het slachtoffer van een aanslag toen hij een stick van een Nijmeegse speler in het gezicht kreeg en een drievoudige kaakfractuur opliep. In en tegen Villach was Brian Bruininks al uitgevallen (gebroken enkel) en dus kreeg Geleen van de NIJB toestemming om dit personele verlies tussentijds op te vangen met nieuwe imports. Zo kwam onder andere ex-NHL-er Joe Charbonneau in Nederland terecht. Geleen ging 6 januari als favoriet de bekerfinale in en dit keer maakte het die rol waar. Met 1500 uitzinnige Eaters-fans op de tribune en nog steeds zonder Rick Boh werd het 5-2. Maar dit zou pas de opmaat worden voor de titel, wist men. Het liep echter toch anders. Een maand na de bekerwinst werd Cliff Stewart ineens op straat gezet en met nog twee duels in de play-offs voor de boeg volgde Doug Kacharvich hem op. Meetpoint Eaters eindigde als koploper en trof Tilburg in de halve finale. In de best-of-seven serie werd het 4-1. In de andere serie rekende Nijmegen met dezelfde cijfers af met Rotterdam. Tot de dag van vandaag wordt de finaleserie die volgde door de Gelderlanders gekoesterd als hun mooiste kampioenschap ooit, want de torenhoge favoriet Geleen werd geklopt. Vraag niet hoe, maar het werd 4-2.

Coach Tore Pettersson had het einde van het vorige seizoen niet gehaald. Hij was in februari vervangen door Don Fraser die in december vanuit Den Bosch (waar hij zou gaan coachen) als ervaren import naar Geleen was gehaald. Fraser stond nu als coach voor de groep. Zeven nieuwe spelers werden er in de presentatiegids van dit seizoen voorgesteld. In het team kreeg publiekslieveling Chris Brant gezelschap van zijn landgenoten Rick Boh en goaltjesdief Shawn Harrison. Het had weinig gescheeld of het Geleense ijshockey had (weer eens) opgehouden te bestaan door financiële- en licentieproblemen. Door toedoen van persoonlijke inspanningen van burgemeester Hans Lurvink kon Intercai Eaters uiteindelijk toch uitkomen in de Eerste Divisie. Door het strenge(re) licentiebeleid kwamen slechts zeven ploegen uit in de bekercompetitie. Zonder oefenwedstrijden en met slechts twaalf spelers begon de ploeg aan het seizoen. De ploeg eindigde na 24 wedstrijden op een vierde plaats. In de play-off-strijd werd de halve finale bereikt tegen Tilburg maar de Trappers bleken te sterk. In de bekerstrijd die daarop in de nieuwe competitie-opzet volgde, werd Nijmegen in de kwartfinale uitgeschakeld. In de halve finale dolf men het onderspit tegen Rotterdam, al kwam het in de best-of-two serie aan op het aantal gescoorde uitdoelpunten, nadat beide teams hun thuiswedstrijd niet hadden weten te winnen. Rotterdam had in Geleen met 5-6 gewonnen en in Rotterdam werd het 2-3. Zo liep Geleen de bekerfinale mis, inclusief 20.000 gulden (€9.000) en exposurevia een live uitzending op RTL4. Rotterdam werd later bekerwinnaar ten koste van Utrecht, terwijl de Domstedelingen de titel pakten tegen Tilburg.

Het logo van de Hartstichting bleef, evenals coach Mike Daski. Er verschenen echter wederom acht nieuwe gezichten in Glanerbrook, zoals de nieuwe thuishaven nu heette. Geleen trof in de bekerstrijd op zeven ploegen, waarbij Eindhoven vervangen was door Den Bosch. Ook nu draaide Geleen bovenin mee en eindigde na 28 wedstrijden wederom op de vierde plaats, met evenveel punten als de ploeg vóór zich. Met dezelfde competitie-opzet als vorig seizoen speelde men 10 wedstrijden om de eindstand voor de play-offs. Hierin eindigde Smoke Eaters als tweede achter Rotterdam. Geleen werd daardoor gekoppeld aan nummer drie Nijmegen. In de Keizerstad werd met 7-9 en thuis met 8-6 gewonnen. In de finale wachtte Rotterdam, dat in de andere halve finale in drie wedstrijden had afgerekend met Tilburg. De best-of-five eindreeks tegen de Turbana’s werd één van de meest memorabele maar ook één van de meest frustrerende voor Smoke Eaters. In Rotterdam werd namelijk pas in de verlenging verloren nadat een 1-4 en 2-5 voorsprong uit handen was gegeven. Aan de Kummenaedestraat was het Geleen dat de extra tijd nodig had om te winnen (5-4). In de Havenstad was het verschil wederom minimaal (4-3), waarna Geleen in de volgende thuiswedstrijd ijshockeyles gaf aan de Rotterdammers: 4-0. In het beslissende treffen in Rotterdam ging de thuisploeg professioneler om met de omstandigheden en profiteerde handig van de niet altijd even gelukkige scheidsrechterlijke beslissingen (5-3). Hevig teleurgesteld hervatten de in acht bussen afgereisde Eaters-fans de lange terugreis naar Geleen, waar ze hun helden dankbaar opwachtten alsof ze kampioen waren geworden.

Phil Patterson en Kevin Mutch waren de volgende huurlingen die de titelaspiraties van Smoke Eaters duidelijk maakten. Er was echter nog een club die zich dat tot doel had gesteld en waar met heel veel geld een sterrenteam bij elkaar was gekocht: Rotterdam. Met het symbool van het Wereldnatuurfonds op de borst, bewezen de Panda’s onder andere   in beide rechtstreekse bekerduels dat het wel degelijk mogelijk was een kampioenschap te kopen. Smoke Eaters bleef moeite hebben om uit even sterk te spelen als thuis en eindigde daardoor op een tweede plaats. Amsterdam, Tilburg, Groningen, Nijmegen, Heerenveen en Eindhoven volgden. De top 6 speelde het restant van het seizoen om de landstitel en ook hier waren Rotterdam en Geleen de sterkste teams. Wederom was er een aantal verrassende verliespartijen en onnodig puntverlies maar bewees Smoke Eaters ook dat Rotterdam niet onverslaanbaar was door de gedoodverfde favoriet in de een-na-laatste thuiswedstrijd met 6-5 te kloppen. De eindstand koppelde Geleen aan Amsterdam in de halve finale van de  play-offs. Thuis werd met 5-2 gewonnen maar uit bleken de Eaters niet sterk genoeg (8-7, OT) waardoor een beslissende derde wedstrijd nodig was die bij een 5-1 stand in de 46e minuut gestaakt werd. Rotterdam, dat in de andere halve finale aan twee wedstrijden genoeg had gehad om Groningen uit te schakelen, werd de verwachte tegenstander in de finale. Na een afstraffing in de uitwedstrijd (8-0, waarna de terugreis naar Geleen vertraging opliep omdat er in de spelersbus was ingebroken en het paspoort van coach Peternousek gestolen was) werd ook in Geleen verloren (2-4). Achteraf bleek dat het niet veel gescheeld had of de Rotterdamse ploeg was vóór de play-offs uit elkaar gevallen omdat het tussen de sterspelers onderling niet boterde. Met dank aan gesprekken ergens op de hei met haptonoom Ted Troost (die daardoor ook bij het nationale team werd gehaald) was het toch nog goed gekomen. Bij Geleen kende men andere problemen; het zoveelste faillissement was afgewend en er waren de nodige perikelen rondom de verbouwing van de ijshal.

Als coach werd de voormalige Tilburgse topspeler George Peternousek binnengehaald met Henri Frenken als zijn assistent. Voor het eerst in de clubhistorie was er een heuse shirtsponsor waardoor de ploeg niet meer onder de naam Smoke Eaters werd aangekondigd maar als Data Union Geleen aan de beker- en kampioenschapscompetitie deelnam. Op papier was dit het sterkste team sinds jaren en de verwachtingen waren bij het begin van het seizoen dan ook hooggespannen. Het duurde echter acht duels voordat Geleen als winnend team het ijs verliet (7-14 in en tegen Utrecht) en de eerste punten kon bijschrijven in de strijd om de Beker van Nederland. Daaraan deden nog acht ploegen mee: Den Haag, Eindhoven, Den Bosch, Tilburg, Nijmegen, Groningen, Heerenveen en Amsterdam. Dat was ook de eindstand van plaats 8 naar 1. Utrecht was de zwakste ploeg tijdens deze 18 wedstrijden en Geleen won ook de return in Geleen (20-2). De twee andere overwinningen in de bekerstrijd waren uit in Den Haag (6-8) en thuis tegen Tilburg (6-4). Kijkend naar de Geleense doelpuntenproductie had Data Union drie plaatsen hoger moeten eindigen. Maar de ploeg incasseerde teveel tegentreffers om een rol van betekenis te spelen. Net als enkele seizoenen terug werden de resultaten van de bekerduels meegenomen naar de strijd om de landstitel. Geleen kon in deze tweede serie van 18 wedstrijden het tij niet keren. Er werden weliswaar zeven overwinningen geboekt maar de verdediging bleef de zwakke plek van de Limburgers, waardoor de ploeg op de negende plek bleef.  Amsterdam schreef de titel op zijn naam.

Smoke Eaters keerde tegen alle verwachtingen in terug in de Eerste Divisie, waar men in de bekercompetitie (de Coupe Nationale Nederlanden) uitkwam tegen Amsterdam, Den Bosch, Den Haag, Tilburg, Eindhoven, Heerenveen en Nijmegen. Na zes verliespartijen op rij was er het eerste puntje (2-2 thuis tegen Den Haag). Daarna werd er weer vier keer verloren alvorens de eerste overwinning geboekt werd (6-4 thuis tegen Amsterdam). Uiteindelijk volgden er nog twee winstpartijen en een gelijkspel. In totaal gingen 23 van de 28 duels verloren, en kwam men op een doelsaldo van -126 uit (99-225). Het betekende een afgetekende laatste plaats voor de Limburgers. Geleen speelde daardoor met Eindhoven, Den Bosch en Amsterdam promotie/degradatie met de eerste twee ploegen uit de Tweede Divisie (Assen en Utrecht). Smoke Eaters wist van deze 10 wedstrijden er evenveel te winnen als te verliezen met een +32 doelsaldo (80-48). Dat betekende een derde plaats in deze nacompetitie.

Wie dacht dat Geleen lering zou trekken uit de pijnlijke terugkeer op het hoogste Nederlandse ijshockeyplan, zag tot zijn verbazing dat men niet besloot om een divisie lager uit te komen. De hoop van alles en iedereen die Smoke Eaters een warm hart toedroeg – namelijk dat het dit seizoen anders zou gaan – bleek een ijdele. Er kon nu weliswaar wel worden ingeschreven voor de CLL-competitie, maar sportieve vreugde leverde dit niet op. Geleen nam het op tegen Amsterdam, Heerenveen, Tilburg, Nijmegen, Groningen, Den Bosch, Assen en Utrecht. De statistieken spreken voor zich: zestien duels, vijftien nederlagen en één schamel gelijkspel tegen Den Bosch: 7-7. 43 Doelpunten vóór en een recordaantal van 205 treffers tegen. Aan het brein van de NIJB was de opzet ontsproten om de wedstrijden van de Coupe (die Amsterdam overigens won) ook mee te nemen in de strijd om het landskampioenschap. Dat zorgde er uiteindelijk voor dat de Geleense ijshockeyers en hun fans, bestuur, vrijwilligers en sympathisanten helemaal murw werden geslagen. In de resterende zestien competitieduels verloor Smoke Eaters evenveel keer. Er werden tien doelpunten minder gescoord dan in de eerste zestien wedstrijden en tien tegentreffers meer toegestaan. Het meest trieste seizoen in de geschiedenis van Limburgs ijshockeytrots (met als dieptepunt het 29-0 verlies in Amsterdam op 9 januari 1981) kon niet snel genoeg eindigen. Maar de gifbeker moest helemaal leeg in de nacompetitie. Terwijl Heerenveen de titel won in de play-offs, speelde Geleen nog tweemaal drie wedstrijden tegen Utrecht, Den Bosch en Groningen. Dat leverde één puntje op (4-4 tegen Utrecht), 26 zelf gescoorde goals en 76 tegentreffers.

De competitieopzet bleef onveranderd, de deelnemers en hun aantal niet. Om de Coupe der Lage Landen speelden Rotterdam, Tilburg 2, Geleen, Den Haag, Herentals, Deurne, Luik en Brussel. Laatstgenoemde wist als eerste te eindigen, gevolgd door Rotterdam op twee punten en Geleen op een mooie derde plaats daar weer twee punten achter. De veertien wedstrijden leverden naast 9x winst, 4x verlies en 1 gelijkspel ook de hoop op de landstitel op. Met de ervaring uit de CLL zag men in die strijd voornamelijk in Rotterdam de grote concurrent. In de eerste wedstrijd liet Smoke Eaters er in de Rotterdamse Weena-hal geen gras over groeien: 2-9. Toen de dag erna Tilburg op niet mis te verstane wijze aan de zegekar werd gebonden (16-3) was het duidelijk: het kampioenschap zat eraan te komen. Geleen liep uiteindelijk tegen 1 nederlaag op: uitgerekend tegen Rotterdam en uitgerekend in een thuisduel (5-6). Dat was trouwens in de voorlaatste wedstrijd van het seizoen toen de Limburgers al niet meer ingehaald konden worden en een aantal spelers met Jong Oranje onderweg was. Henri Frenken had op 18 februari 1979 het honderdste competitiedoelpunt voor Smoke Eaters gescoord, terwijl Henny Wilms zijn afscheid had aangekondigd bij het eerste team. In oktober 1978 waren bestuur, spelers en trainer nog stellig overtuigd geweest van het feit dat er bij een eventueel kampioenschap NIET gepromoveerd zou moeten worden. Hoe anders zag dat er uit in februari 1979, toen het kampioenschap daadwerkelijk werd binnengehaald en overal euforische vreugde heerste. En penningmeester Harrie Keulen had het uitgerekend: promotie naar de Eerste Divisie zou moeten kunnen, gebaseerd op een onkostenpost van 80.000 gulden (€36.000)…

De Divisie Zuid van de Tweede Divisie werd uitgebreid met het Duitse Grefrath en het Belgische Herentals, terwijl Brussel afhaakte. Het had er alle schijn van dat de ingeslagen weg van de SIJZL naar herstel ging leiden, want Smoke Eaters ging daadwerkelijk meedoen om de prijzen. De ploeg eindigde na veertien overwinningen, vier nederlagen en evenveel gelijke spelen met Heist op den Berg op de gedeelde eerste plaats. Voor het Nederlands Kampioenschap betekende dat plaatsing voor de play-offs tegen de eerste Nederlandse ploeg uit Divisie Noord: Den Bosch. In de best-of-twoserie boekte Geleen in de thuiswedstrijd een mooie 6-2 zege. Vol vertrouwen reisde men een week later af naar de oude, steenkoude ijshal naast het spoor in de Brabantse hoofdstad. Daar zorgden de Red Eagles voor een domper door Smoke Eaters met 12-6 te verslaan en zo liep Geleen op één doelpunt verschil de titel in de Tweede Divisie mis.

De Cup International verdween uit het seizoensbeeld. Luik en Brussel deden mee om de Coupe Nationale Nederlanden en er verschenen nieuwe teams in de vorm van Utrecht, Groningen en Amsterdam, waardoor het totaal op 12 kwam omdat ook Den Bosch weer meedeed. Geleen eindigde met 18 punten uit 22 wedstrijden 6 plaatsen achter winnaar Tilburg. Om het kampioenschap speelden slechts 6 teams: Amsterdam, Nijmegen, Den Haag, Heerenveen, Tilburg en Geleen. De Limburgse ploeg werd uiteindelijk vierde met Tilburg weer als eerste. Het seizoen 74/75 werd het eerste zonder de overleden Jean Savelkoul, waardoor een sterke bestuurder ontbrak. De financiële perikelen die de club al jaren teisterden (er was inmiddels een totale schuld van 90.000 gulden ontstaan) dwongen het bestuur vooraf een gang naar de Tweede Divisie te overwegen. Plots kwam er echter steun van een vader wiens kinderen bij de jeugd van Smoke Eaters speelden: Joseph Gibbels, eigenaar van Reinal Machinefabriek BV uit Maastricht. De club had eindelijk waar de overleden preses jarenlang om gesmeekt had: een heuse hoofdsponsor. Het seizoen en daarmee de club leek door deze injectie gered maar achter de schermen ontvouwde zich een tumultueus schouwspel aan de Kummenaedestraat. Reorganisaties, bestuurs- en coachwisselingen, een nieuwe trainer in de loop van het seizoen die even later weer even gemakkelijk ontslagen werd; het waren de voortekenen voor wat komen ging. Met een negatief saldo van 150.000 gulden aan het einde van het seizoen was een faillissement onafwendbaar en leek het ijshockey verloren voor de Waerelsjtad. En met het overlijden van verzorger Sjo Callemeijn raakte Smoke Eaters tenslotte nòg een club-icoon kwijt.

In het Limburgs Dagblad van eind januari 1973 stond te lezen waarom vooraf eigenlijk al duidelijk zou moeten zijn geweest dat dit een mislukt seizoen zou worden. De samengestelde ploeg bleek niet compleet nadat tweeCanadese Afcenters bij lange na niet aan de verwachtingen voldeden en de Poolse verdediger Sitko toch geen uitreisvisum kreeg. Het lukte niet om tijdige en goede vervangers te krijgen en de Geleense ijsvloer liet zo lang op zich wachten dat de spelers geen tijd hadden om op elkaar ingespeeld te raken. Blessureleed kondigde al snel een slepend keepersprobleem aan waardoor uiteindelijk de 16-jarige Franc Michielsen het doel moest verdedigen. De matheid binnen het Eaters-spel werd geweten aan onervaren begeleiding, met Vaclav Sochor als debuterende trainer en bestuurslid en manager Jan van Gurp als coach… In plaats van de Coupe Brabant, was er dit seizoen een nieuwe bekercompetitie, de Coupe Nationale Nederlanden. Geleen kwam daarin uit met Den Bosch, Nijmegen, Heerenveen, Tilburg, Den Haag, Rotterdam, Luik en Brussel. The Smoke Eaters wonnen 6 van de 16 wedstrijden, verloren er 7 en speelden drie keer gelijk. Het liet vier ploegen achter zich maar moest er dus ook 4 vóór zich dulden, waarbij Tilburg de beker won. In de nationale competitie deed Geleen het een stuk minder; zonder de Belgische ploegen bleven er zes tegenstanders over en wist men alleen Heerenveen vóór te blijven in de eindrangschikking. Er werd slechts drie keer gewonnen en ook hier eindigden de Trappers op de eerste plaats. De Brabanders onderstreepten hun topvorm door ook de Cup International te winnen en daarmee de triplete completeren. Geleen eindigde in de middenmoot met 19 punten uit 18 wedstrijden, na 9 winstpartijen en 1 gelijkspel. De club moest naast Tilburg ook Den Haag, Rotterdam, Luik en Brussel voor laten gaan. Zweibrücken, Grenoble, Nijmegen en Parijs waren de ploegen die het nakijken hadden. De tegenvallende prestaties resulteerden in een terugloop van de toeschouwersaantallen (per thuiswedstrijd gemiddeld 400 minder dan het vorige seizoen), wat zorgde voor het missen van ingecalculeerde inkomsten. Voorzitter Savelkoul uitte een cri-de-coeurin de media vanwege het tekort van € 60.000. Zijn waarschuwing: zonder substantiële financiële injectie stond het voortbestaan van het Geleense ijshockey op het spel.

De eigen financiële noodkreet weerhield het clubbestuur er niet van het budget op te schroeven. Was het afgelopen seizoen de begroting van enkele tienduizenden guldens van het eerste jaar al fors verhoogd naar fl.120.000, nu deed men er met een extra fl. 47.500 nog een serieuze schep bovenop in de drang naar een hoofdprijs. Met name de komst van speler/trainer/coach Richard Blanche zou dit succes vorm moeten gaan geven. Hij was twee jaar captain van winnaar Denver in de prestigieuze Noord-Amerikaanse NCAA college-competitie en ‘de beste speler die in West Europa zou gaan spelen’ volgens tv-commentator en ijshockeykenner Frans Henrichs. Hij was het die Blanche in contact had gebracht met Geleen. The Smoke Eaters speelden niet alleen in de nationale competitie en in de Cup International(CL) maar ook om de Coupe Brabant. Ze kruisten de sticks met Rotterdam, Tilburg, Den Haag en Den Bosch. Om de CI kwamen Baden-Baden, Lahr en Grenoble voor Rotterdam in de plaats. De strijd om de Coupe Brabant ging tussen Tilburg, Den Bosch, Geleen en Den Haag. Den Bosch won deze competitie vóór Tilburg en Geleen, terwijl Tilburg de Cup International op zijn naam schreef vóór Geleen. De strijd om de landstitel werd een nek-aan-nekrace tussen Eaters en Trappers. De Brabanders wisten dat hun het kampioenschap niet kon ontgaan. In Geleen was niet iedereen zich ervan bewust dat ze eigenlijk buiten mededinging meespeelden. Het doemscenario kwam uit. Na een knappe 3-5 uitwinst in de Pellikaanhal, werd het aan de Kummenaedestraat voor 4.000 (!) toeschouwers 3-4. Hierdoor eindigden beide ploegen op 14 punten uit 8 wedstrijden met een beter doelgemiddelde voor de Eaters: +61 tegen Tilburg +42. Geleen eindigde daardoor feitelijk op de eerste plaats maar de titel ging toch naar Trappers. Waren het verouderde statuten of wist Jean Savelkoul wel beter?

Als voorbereiding op het allereerste seizoen speelde de ploeg twee oefenduels tegen Luik, die al meteen bol stonden van controverse en animositeit. De opmaat voor een rivaliteit die tot op de dag van vandaag nog voortduurt. Gedurende het seizoen werd er ook nog vriendschappelijk gespeeld tegen onder andere Dortmund en Düsseldorf 2. De nieuwe club uit Geleen deed niet mee op het hoogste plan van de Nederlandse ijshockeycompetitie. De ploeg, die in eerste instantie uit louter Canadese Afcenters bestond, kwam als gastploeg uit in de Tweede Divisie en speelde thuis en uit tegen Amsterdam, Antwerpen, Delft, Den Haag 2, Heerenveen, Rotterdam en Tilburg 2. The Smoke Eaters leden in deze 14 wedstrijden slechts 5 verliespunten: 1-5 in hun eerste thuiswedstrijd tegen Amsterdam – met Mike Marquis als maker van het allereerste Eaters-doelpunt in de historie op aangeven van de latere topscorer van het team Gary Purcha – 6-2 verlies in Antwerpen en een 2-2 gelijkspel thuis tegen Den Haag 2. Op 22 december maakte de eerste niet-Canadees zijn opwachting in de selectie: de 20-jarige Geleense student Roy Joosten. Geleen eindigde samen met Den Haag 2 en Amsterdam met 23 punten op de eerste plaats. Omdat Den Haag al een ploeg in de Eerste Divisie had, was promotie voor hen uitgesloten. Het oorspronkelijke plan om de top 3 te laten spelen voor het kampioenschap, ging uiteindelijk niet door. De NIJB besloot om Geleen en Amsterdam toe te laten tot de hoogste divisie. De Amsterdammers bedankten voor de eer.