Coach Dreberg had het einde van het vorige seizoen niet gehaald. Assistent coach Jacq Geurts had na de eerste twee duels in 2016 het stokje van de Zweed overgenomen. Omdat Heerenveen zowel de beker als het kampioenschap had gewonnen, begon Laco Eaters Limburg met de strijd om de Ron Berteling Schaal aan het nieuwe seizoen. In Glanerbrook verraste de thuisploeg vriend maar vooral vijand door de Flyers in een wervelend en spannend duel met 4-3 te kloppen. Het seizoen kende een ongewijzigde opzet. Het enige verschil was dat los van een afzonderlijke Nederlandse en een Belgische bekerstrijd, er nu meer teams om de NIJB-beker uitkwamen (het aantal deelnemende clubs ging van vijf naar negen), waardoor er nu in twee poules gespeeld werd. Laco Eaters Limburg werd in Poule A ingedeeld samen met Tilburg, Nijmegen en Den Bosch. Na welgeteld één puntverlies eindigde het team op de eerste plaats en werd de nummer twee uit Poule B, Zoetermeer, de tegenstander in de halve finale. Middels twee overwinningen (9-4 en 5-6) werd de bekerfinale bereikt. Daarin was Heerenveen (dat Tilburg had uitgeschakeld) wederom de opponent maar was de strijd nog ongelijker dan een jaar eerder (8-1). In de BeNeLeague nam Eaters het in Poule B negentien wedstrijden lang op tegen Heerenveen, Den Haag, Luik, Leuven, Groningen en Den Bosch. Dit was ook de eindstand met Eaters na elf overwinningen (waarvan drie in OT) en acht nederlagen op een vierde plaats. Daardoor werd Herentals – de sterke koploper uit Poule A de tegenstander in de kwartfinale van de play-offs. Het werd een kansloze missie: na een 5-0 nederlaag in de uitwedstrijd, werd ook op eigen ijs verloren (1-5). Geveld door ziekte had Jacq Geurts zijn plek de laatste maanden achter de bank moeten afstaan aan assistent-coach Marcel Houben en goalietrainer Hans Baggen.

Na twee seizoenen van ongekend heftige bestuurlijke en financiële stormen, begon Laco Eaters Limburg zonder enige verwachtingen aan het nieuwe seizoen. Zonder (dure) imports, met veel eigen kweek en de eerste Zweedse coach sinds 1989: Christer Dreberg, die ook verantwoordelijk was voor de jeugdafdeling. Het seizoen kende zoals altijd een bekercompetitie en een kampioenschapsronde, maar nieuw was de samenwerking tussen de Nederlandse en Belgische bonden, waarbij de bekercompetitie onder auspiciën van de NIJB viel en het kampioenschap onder auspiciën van een nieuw orgaan (geïnitieerd door de KBIJF) onder de naam BeNeLeague werd afgewerkt. De ploeg presteerde in de bekercompetitie boven verwachting en wist zelfs gelijke tred te houden met Heerenveen, dat evenals Tilburg had overwogen in de Duitse Oberliga uit te komen. Op basis van het doelgemiddelde eindigde Heerenveen op de eerste plaats. Eaters, dat als tweede op het Tilburgse Toekomstteam trof, had in de halve finale drie wedstrijden nodig om de Brabanders te kloppen en zich te plaatsen voor de finale tegen de Flyers die Nijmegen hadden uitgeschakeld in twee duels. Ofschoon de eindstand anders doet vermoeden, bleek in Eindhoven dat Heerenveen wellicht toch naar de Duitse competitie had moeten gaan (4-1). In de BeNeLeague, waar de ploeg uit Geleen het in Poule B opname tegen Tilburg, Luik, Nijmegen, Leuven, Eindhoven, Heist op den Berg en Den Bosch, was het voorgaande rijtje ook de eindstand na 22 wedstrijden met Laco Eaters Limburg bovenaan! Dat betekende dat de kwartfinale ontlopen werd en Eaters zich rechtstreeks kwalificeerde voor de halve finale. Daarin wachtte de nummer 2 van Poule A Heerenveen, dat achter Herentals was geëindigd. Ook nu bleken de Friezen de bovenliggende partij. De Limburgers boden echter goed partij want in Thialf werd het slechts 5-3. In Glanerbrook maakte Flyers aan alle illusies een eind (3-8) om later ook de titel op te eisen tegen Herentals

Geleen bleek te klein; het werd Limburg Eaters. De financiën bleken een groot probleem en stonden deelname op het hoogste plan in de weg. Bestuurlijk was het ook niet bepaald zorgeloos. Via belrondes benaderden spelers zelf potentiële sponsoren omdat het bedrijfsleven geen vertrouwen in het clubbestuur had. LACO zorgde uiteindelijk voor wat lucht door shirtsponsoring toe te zeggen en onder de naam Laco Eaters Limburg ging de ploeg van Wil Zwarthoed van start. Ook tijdens het seizoen waren de bijna-doodervaringen voor de club niet van de lucht. Op enig moment maakte zelfs de voorzitter via sociale media bekend terug te treden en de club uit de competitie terug te trekken. Het bleek een persoonlijke actie want uiteindelijk kon men het seizoen toch afmaken. Sportief gezien begon het seizoen met vier gewonnen oefenwedstrijden. Van de acht bekerduels die volgden, werden er vier verloren en vier gewonnen, goed voor een halve finaleplaats tegen Heerenveen. Na een 2-5 thuisnederlaag, moest men ook in Thialf buigen voor de Friezen (5-1). De titelstrijd van de Eredivisie werd gespeeld in drie periodes. In de eerste serie van acht duels wist Eaters slechts eenmaal te winnen en eindigde men als vijfde op de laatste plaats. In de tweede serie waren er twee overwinningen en liet Eaters Eindhoven achter zich. In de derde serie waren er drie winstpartijen en een OT-win; goed voor een derde plaats. Overallwaren de resultaten in die 24 confrontaties goed voor een vierde plaats en plaatste de ploeg zich met de hakken over de sloot ten koste van Eindhoven voor de play-offs. Daar was wederom Heerenveen de tegenstander in de halve finale en ook nu bleken de Flyers een maat te groot. In de best-of-sevenserie wist Eaters geen vuist te maken en met een clean sweep(10-1, 2-5, 6-2 en 2-3) ging Heerenveen door naar de finale om daar (net als in de bekerfinale) van Tilburg te verliezen.

Geleen had vorig seizoen het topijshockey op een haar na verloren. Geen faillissement, wel faillissement; geen bestuur meer, wel een bestuur, toch geen bestuur – de Eaters-fans hadden bange maanden doorgemaakt. En nu stopte Ruijters ook nog na dertien seizoenen – een unicum in de ijshockeysport – als hoofdsponsor van de Eaters;  tot overmaat van ramp bleken er technische problemen met de vriesinstallatie van de Geleense ijshal. Het zou een ontzettend moeilijk seizoen worden, dat was wel duidelijk. Na twee maanden had Noptra Eaters, zoals de ploeg nu heette, veertien keer verloren (waarvan tweemaal in OT) en slechts twee keer gewonnen. De bekerduels tegen Den Haag leverden nog twee nederlagen op. Niet meer dan vijf van de resterende twintig competitiewedstrijden werden gewonnen, de rest ging verloren. Er waren blessures, een uit de scharnieren geslagen deur van de Geleense spelersbank, geen arts in Dordrecht waardoor Eaters weigerde om verder te spelen… Geleen eindigde uiteindelijk op de voorlaatste plaats (vóór Eindhoven) met twaalf punten uit 36 wedstrijden, met het minste aantal treffers vóór (86) en de meeste tegen van allemaal (256). Het seizoen zou echter met een prijs eindigen: de Larry van Wieren Cup, waarvoor Eaters het opnam tegen Eindhoven, Groningen en Nijmegen (de laatste twee als koplopers uit de Eerste Divisie). Na twee overwinningen tegen Nijmegen (twee keer 10-3!) en verlies in Eindhoven werd coach Tenbult op non-actief gesteld. Met Wil Zwarthoed achter de bank won men de twee duels tegen Groningen. De laatste confrontatie tegen Eindhoven ontaardde in Glanerbrook in tumult op en naast het ijs nadat de referee en de back-up goalie van Kemphanen hun vader te hulp wilden schieten die op de tribune bij een vechtpartij was betrokken. Het duel werd gestaakt en de beelden van L1 gingen de hele wereld over. Eindhoven en Geleen speelden daarna een bizarre finale: na een 9-0 verlies in de Lichtstad, werd in de Waereldsjtad met 10-0 gewonnen in OT.

Kampioen worden kost geld. Het ene jaar word je kampioen en het volgende zit je in de problemen. Het overkwam onder andere Utrecht in begin jaren ’90, Nijmegen een paar jaar later en nu ook Ruijters Eaters. Met Danny Cuomo als nieuwe coach en Marcel Houben als zijn assistent, werd het seizoen gestart met de Ron Berteling Schaal die met nog 2 seconden te spelen in de OT naar bekerwinnaar Den Haag ging (2-3). In het voorlaatste weekend van oktober vertrok Ruijters Eaters in financieel zwaar weer naar het Zuid-Duitse Landshut om als landskampioen aan de Europese verplichtingen te voldoen. Na een onthutsende 11-1 nederlaag tegen Belfast, werd het Roemeense Csikszereda met 3-2 geklopt. In het laatste treffen moest Eaters tegen de gastheer buigen (4-2). De Nederlandse bekercompetitie kende een make-overen werd in combinatie met teams uit de Eerste Divisie gespeeld. Zo kwam het dat Geleen in de derde ronde (kwartfinale) aan Heerenveen gekoppeld werd. Na een 3-2 verlies in Thialf kwam Eaters thuis sterk terug en stuurde de Friezen met een 4-0 nederlaag naar huis. In de halve finale wachtte Eindhoven, maar tussendoor werden er ook nog duels om het kampioenschap gespeeld. Op 25 november – Geleen verloor die dag de zesde van de twaalf competitiewedstrijden – stond Cuomo voor de laatste keer achter de bank bij een 0-4 nederlaag tegen Tilburg. Een week later stond Andy Tenbult (die de Geleense jeugdafdeling trainde) er in zijn plaats. Onder zijn leiding werden de bekerwedstrijden tegen Eindhoven afgewerkt. Het schokeffect werkte echter niet. Na een uitnederlaag (5-2) werd er thuis weliswaar gewonnen (4-2) maar kwam het team dus een doelpuntje tekort voor de finale, waarin Den Haag Eindhoven versloeg. Geleen eindigde in de competitie uiteindelijk op een vierde plaats, wat recht gaf op een plek in de play offs. Daarin stuitte men in de halve finale op Den Haag dat met drie overwinningen (11-0, 5-8 en 7-2) resoluut een einde maakte aan het Geleense seizoen.

Begin mei 2011 werd het Geleense ijshockeywereldje opgeschrikt door de plotselinge dood van club-icoon Vaclav Sochor, wiens levenloze lichaam in zijn huis werd gevonden. De club verloor in hem een altijd aanwezige en vaak bindende factor die alle upsen downsaan de Kummenaedestraat had meegemaakt. Aan het begin van het seizoen werd hij geëerd middels een banner en het retirenvan zijn rugnummer 1. Na vijf oefenwedstrijden (waaronder een toernooi in Engeland) begon Ruijters Eaters aan de bekercompetitie. De ploeg van Chris Eimers presteerde sterk, won dertien van de zestien wedstrijden en verloor er drie, waarvan eentje in OT. In de halve finale trof men het sterke Tilburg. In Glanerbrook had de thuisploeg aan reguliere speeltijd niet genoeg (4-3), In Stappegoor kende Geleen alleen een sterke tweede periode (7-3) en de beslissende wedstrijd had een voetbaluitslag (0-1 in OT). Tilburg zou later de bekerfinale van Den Haag verliezen. Net als afgelopen seizoen werd in de tussenronde om de North Sea Cup gespeeld. In deze zestien duels stapte Geleen slechts tweemaal als verliezer van het ijs (6-3 in Den Haag en 7-2 in Tilburg). Eaters plaatste zich daarmee voor de finale om de NSC in en tegen HYS, die naar de bekerwinnaar ging (6-3) maar de Limburgers hadden bewezen goed partij te kunnen bieden. In de halve finale van de play-offs om het kampioenschap wist Geleen de goede prestaties door te trekken. In de best-of-five reeks werd Tilburg resoluut aan de kant gezet (3-1, 4-6 en 6-3) waarna de ultieme revanche volgde tegen Den Haag – de eerste kampioenschapsfinale in 17 jaar. In de Uithof werd het 3-2 na penalty shots, in Geleen 3-1 en in Den Haag weer 3-1. Na een overtuigende 5-2 thuiszege, reisde Geleen op zondag 25 maart 2012 massaal naar de kampioenswedstrijd op vreemd ijs. Na een klinkende 1-7 (!) overwinning was de eerste landstitel na 44 jaar eindelijk een feit!

Jamie Dumont had de ondankbare taak om Mike Pellegrims op te volgen. Een heel arsenaal dragende imports vertrok, maar teammanager Notten zorgde voor goede vervangers. Het seizoen begon meteen met een ‘finale’: als bekerwinnaar speelde Ruijters Eaters tegen landskampioen Nijmegen om de Ron Berteling-schaal. Die ging in Glanerbrook naar Nijmegen (5-8). Nadat vier van de eerste zes wedstrijden in de bekercompetitie verloren gingen, werd de coach ontslagen en vervangen door Chris Eimers. Het zorgde voor drie hoopvolle zeges, maar die werden gevolgd door drie even ontluisterende nederlagen. De play-offs in de bekerstrijd werden daardoor op een haar na gemist. Er volgde een periode van onrust, zowel sportief als organisatorisch. Spelers werden vervangen of vertrokken, de teammanager nam afscheid. Wedstrijden tegen topploegen werden gewonnen; rode lantaarndragers bleken onneembare hordes. Het gehavende team wist zich wel voor de kwartfinale van de play-offs te plaatsen en trof daarin Heerenveen. Geleen stuntte door de Friezen in Thialf naar een 0-3 nederlaag te spelen. Ook de tweede wedstrijd, op Geleens ijs, ging naar de Eaters, die daarmee verrassend de halve finale wisten te bereiken. Daar wachtte het ijzersterke Den Haag, dat de Limburgers eenvoudig na drie overwinningen (8-0, 1-8, 4-1) aan de kant zette en uiteindelijk landskampioen werd.

Maar liefst zestien nieuwe namen in en achter de spelersbank bij de eerste thuiswedstrijd van Ruijters Eaters. De nieuwe coach Mike Pellegrims en teammanager Huub Notten zetten fanatieker dan ooit tevoren in op de toekomst. In de bekerstrijd bleek al gauw de potentie van de ploeg. Na een valse start in het openingsweekend werd de ene na de andere tegenstander aan de zegekar gebonden en eindigde Geleen knap als tweede. In de halve finale werd Nijmegen verslagen en maakten de fans zich op voor de bekerfinale op 20 januari 2010 tegen Den Haag, die werd beslist met een heuse buzzer beatervan Mike Forgie (2-3). De bekerwinst leek echter eerder een vloek dan een zegen toen enkele dagen later niet alleen de coach en de teammanager aankondigden aan het einde van het seizoen te gaan stoppen, maar ook de voorzitter met onmiddellijke ingang zijn taken neerlegde. Jack America (enkele weken eerder opgestapt bij de NIJB) werd de nieuwe preses en manager Notten herriep zijn beslissing. Geleen kon aansluiten bij de goede prestaties van voor de bekerfinale en de spannende competitie werd pas op de laatste speeldag beslist. Geleen eindigde op de vierde plaats en moest het in de kwartfinale van de playoffs opnemen tegen Heerenveen. Ruijters Eaters maakte met een clean sweepkorte metten met de Flyers: het werd 4-2 in Glanerbrook en 3-4 in Thialf. Nijmegen (dat als eerste was geëindigd) werd in de halve finale het vuur na aan de schenen gelegd. In Triavium werd verrassend gewonnen (1-3) maar de winst in de thuiswedstrijd (6-5) had veel kracht gekost en bij de Gelderlanders het geloof teruggebracht. Het seizoen eindigde daarop na drie opeenvolgende nederlagen (6-3, 3-4 en 1-0)

Na de eerste trainingen en vier gewonnen oefenwedstrijden, waren de verwachtingen weer eens hooggespannen. De bekercompetitie werd echter een kleine ramp en Geleen bleef in het eerste weekend puntloos met een pijnlijke 2-5 thuisnederlaag tegen Groningen als eerste dieptepunt van het seizoen. Opvallend was dat de ploeg van Uli Egen het tegen topploegen als Den Haag, Tilburg en Nijmegen relatief goed deed, terwijl men het met de mindere broeders als Groningen, het dood gewaande Heerenveen en met name Eindhoven moeilijk had. Er werden spelers vervangen en de haperende doelpuntenproductie schreeuwde om een goaltjesdief. Eaters nam uiteindelijk een vijfde plaats in en miste daardoor de halve finale. In de strijd om het kampioenschap begon Ruijters Eaters met een goede reeks waarin ook weer het net wat vaker werd gevonden. Geleen eindigde achter Tilburg en Den Haag op de derde plaats en stuitte in de eerste ronde van de play-offs op Groningen. De Noorderlingen werden met tweemaal 5-2 geklopt en Den Haag werd de tegenstander in de tweede ronde. Door problemen met de beschikbaarheid van ijsuren in de Uithof, stemde Geleen in met twee uitwedstrijden achter elkaar. Daarin bleken de Limburgers zoveel energie verspeeld te hebben (4-1 en 4-2) dat de derde wedstrijd in de serie in Glanerbrook de laatste van het seizoen bleek te zijn, dat Eaters op even pijnlijke wijze afsloot als het begonnen was (1-6).